Marieke en Rosalba volgen Dicky op als receptionistes/telefonistes

Dicky, hoe lang ben je inmiddels werkzaam bij NOA en wat is het mooiste dat je hebt mee gemaakt?

“Veertien en een half jaar alweer! Er zijn natuurlijk meerdere mooie herinneringen, maar er is er toch wel één in het bijzonder: dat is alweer jaren geleden, toen we nog adressenboekjes lieten maken waarin alle leden van NOA met hun bedrijfsgegevens vermeld werden. Samen met de al befaamde NOA-agenda’s pakten we die toen voor ieder lid en alle bijzondere relaties zelf in. Doosjes vouwen, pakketjes maken, kerstkaart erbij, adressticker en pakketzegel plakken; we waren net een verzendhuis. Maar iedereen op kantoor stroopte de mouwen op en hielp mee, we hadden kaarsjes en kerstmuziek - sommigen zelfs een kerstmuts op - en het gaf me het ultieme ‘wij-NOA-gevoel’. Geweldig!”

Wat ga je het meeste missen aan je werk bij NOA?

“Het sociale: met heel veel leden en relaties die met enige regelmaat naar NOA bellen heb ik een band gekregen. Die herkenning en snel kunnen schakelen omdat je weet wie ze graag aan de lijn willen krijgen, dat ga ik echt wel missen. Maar ook de uitdaging om alles in goede banen te leiden: bijspringen in de kantine, zaalreserveringen snel omboeken, zorgen dat iedereen tevreden is.”

En wat ga je allemaal voor leuke dingen doen nadat je bij NOA voor de laatste keer de deur dicht trekt?

“Nou, dat vind ik nog erg lastig…de geraniums van achteren bekijken, vind ik nog niet aantrekkelijk. Ik heb natuurlijk mijn vrijwilligerswerk voor de kerk, maar dat doe ik al jaren in de avonduren, dus wat ik dan overdag ga doen? Ik ga er straks eens rustig over nadenken. Sowieso merk ik - nu de datum dichtbij komt - dat ik moeite heb met het afscheid. Bijna dagelijks denk ik nu ‘dat doe ik voor de laatste keer’ en dan krijg ik een brok in mijn keel. Het liefste piep ik er stilletjes tussen uit, om maar niet te laten zien dat ik mijn werk heel erg ga missen.”

Marieke en Rosalba zijn inmiddels zo’n 5 en 3 maanden door Dicky ingewerkt. Hoe kijken de nieuwe telefonistes/receptionistes tegen NOA en haar leden aan?

Marieke: “Allereerst wil ik zeggen dat ik heel veel van Dicky heb geleerd. Er gebeurt zoveel bij NOA en aanverwante stichtingen en organisaties, dat het best een hele puzzel is. Dankzij Dicky heb ik nu aardig door wie waarvoor is én aan welke collega ik kan doorverbinden bij specifieke vragen. Want dat zijn er nogal wat. Het is leuk om aan de telefoon zoveel verschillende mensen te spreken, veelal mannen. Eigenlijk zijn ze allemaal opgewekt en relaxed.”

Rosalba: “NOA is een leuke club met gemotiveerde collega’s, die allemaal klaar staan bij vragen. ‘Wij zijn er voor onze leden’, was zo ongeveer het eerste wat ik hier hoorde. Een fijne gedachte; ik probeer er dus ook zo goed mogelijk voor alle leden te zijn.”

Hoe verdelen jullie de taken?

“Gewoon alles door de helft”, antwoordt Marieke kordaat. “We werken allebei halve dagen en rouleren per week wie ’s ochtends en wie de middag”, legt Rosalba uit. “Een van ons is er sowieso. Tussen de middag dragen we elkaar de lopende zaken over, zodat we van elkaar weten wat er speelt en bijvoorbeeld ook af kunnen maken waar de ander die ochtend al aan begonnen was.” “Alleen bepaalde werkzaamheden voor Afbouwkeur en Bovatin hebben we gesplitst”, vertelt Marieke. “Rosalba verricht administratieve werkzaamheden voor Bovatin en ik doe dat voor Afbouwkeur, hartstikke leuk.”

Wat vinden jullie het leukste aan je werk bij NOA?

“De afwisseling”, roepen de dames in koor. “En de collega’s.” “We zijn op meerdere vlakken inzetbaar, dat maakt het extra leuk”, meent Rosalba. “Bij een vorige werkgever waren mijn taken als telefoniste/receptioniste vrij beperkt”, vertelt Marieke, “maar hier is ons takenpakket breed en valt er van alles te doen. We zijn echt verantwoordelijk voor alles wat er rondom de receptie speelt en dat voelt goed!”

Wat is jullie achtergrond, of anders gezegd: welk leven had je vóór de NOA?

Marieke: “Ik zat in de kinderkleding. Maar daarvoor was ik ook telefoniste/receptioniste en heb ik secretariële werkzaamheden gedaan. Ik ben een geboren en getogen ‘Veense’, 45 jaar en heb twee jongens van 15 en 12 jaar oud.”

“Zoals mijn achternaam al doet vermoeden, ben ik half Italiaans”, vertelt Rosalba. “Net als Marieke 45 lentes jong. Oorspronkelijk kom ik uit Noord-Holland. Later heb ik de randstad verruild voor rust en de natuur. Heerlijk om vanuit mijn huis in Elst met de honden van de buren zo het bos in te kunnen wandelen. Ik doe ook graag dingen samen met mijn twee kinderen, hou van koken, lezen en oude meubels opknappen.”

Hoe zou je jezelf in het kort omschrijven?

“Als een spontane meid, met een geweldige telefoonstem”, grapt Rosalba. “Haha, nee, niet opschrijven hoor, het serieuze antwoord is dat ik me graag inzet voor een groter geheel.”

Marieke: “Gezellig, spontaan, behulpzaam, zorgzaam? Pff, lastig om over jezelf te zeggen. Ik blink denk ik uit in gezelligheid.”